Spór o Bór

Spór o Bór to prosta gra karciana dla dwóch osób autorstwa Reinera Knizi. Jest to odpowiednik Schotten Totten w leśnej oprawie, za którą odpowiada wydawnictwo MUDUKO. Kto zostanie nowym władcą prapuszczy? To może rozstrzygnąć pojedynek pomiędzy graczami.

Celem gry jest zdobycie kontroli nad 4 polanami lub 3 sąsiadującymi ze sobą polanami, które symbolizują tekturowe kafelki. Bój o każdą polanę toczymy za pomocą kart, które tworzą bojowe kombinacje – im trudniejsze do ułożenia, tym wyżej punktowane. Na kartach do dyspozycji mamy zarówno „kolory”, jak i „figury”.

Na każdą polanę wykładamy po karcie do momentu położenia trzeciej karty na daną polanę. 3 karty tworzą nasz układ. Trzeba starannie wybierać polany, na które mamy szczególną ochotę, a które możemy odpuścić. Niby banalne, ale nie do końca. Proste zasady typu „wyłóż i dociągnij kartę”, połączenie jej z pewnym uproszczonym elementem area control, czynią Spór o Bór jedną z moich ulubionych gier karcianych. Prosta, ale nie prostacka.

Kiedy opanujemy podstawowe zasady, możemy skorzystać z talii jokerów, które urozmaicają rozgrywkę.

Spór o Bór wyróżnia się piękną oprawą graficzną. Należy pochwalić Piotra Sokołowskiego – ilustratora znakomitych grafik. Bojowo nastawione zwierzęta wręcz wychodzą z kart, czuć atmosferę walki. Warstwa wizualna stanowi duży plus. Ja osobiście tę grę kupiłem najpierw oczami.

Wykonanie samej gry jest poprawne. Wolałbym zapłacić więcej, ale mieć karty lepszej jakości. Są trochę zbyt cienkie, zważywszy na to, że to podstawowy składnik rozgrywki. Wylądowały w koszulkach. Same cyfry oraz symbole są wyraźne i czytelne. Kafelki polan dobrej jakości, obojętnie jak je wyłożymy, tworzą spójną całość.

Niektórych graczy może wystraszyć pewna losowość, która wynika z dociągania kart. Nie wiemy, co dociągniemy. Musimy zarządzać ryzykiem i mieć plan awaryjny. Trzeba uważnie obserwować stół oraz próbować wejść w umysł przeciwnika.

Podsumowanie:

Spór o Bór to udana gra karciana, która prostotą zasad oraz warstwą wizualną może przyciągnąć początkujących graczy. Może być również przyjemnym fillerkiem przed cięższymi tytułami, ale ich może zniechęcić losowość dociągu i brak pełnego wpływu na talię. Trzeba mieć wręcz upatrzoną jedną polanę, na którą wykładamy niepasujące karty. Według mnie jest to tytuł, który może zaciekawić graczy, którzy znają tylko chińczyka i Monopoly. Krótki czas rozgrywki sprawia, że ten tytuł ląduje u nas często na stole, kiedy jest ochota na planszówkę, ale nie zawsze jest dużo czasu.

Ocena 5/6
Polecam